Ave!

Oto strona poświęcona twórczości zespołu Megadeth. Poznasz tutaj historię zespołu,
informacje o członkach,
płytach i koncertach. Enjoy!





Megadeth jest to zespół grający speed/thrash metal, pochodzący z USA. Powstał w 1983 roku,w Los Angeles, w Californi, niedługo po odejściu Dave'a Mustaine'a z Metalliki, który jednocześnie stał się liderem zespołu.

Nazwa oznacza śmierć miliona osób w wyniku eksplozji nuklearnej.

Tematyką tekstów są: religia, polityka, wojna, historia, śmierć i nienawiść.

Elementami charakterystycznymi dla Megadeth są: agresywne, ostre riffy, oraz jak na dobry thrash'owy zespół przystało, duża szybkość.



Megadeth należy do tzw. Wielkiej Czwórki Thrash Metalu.

Dyskografia

Killing Is My Business... and Business Is Good! (1985-1986)

We wczesnych miesiącach 1985 roku, zespół otrzymał 8000 dolarów od wytwórni Combat Records na nagranie i wyprodukowanie debiutanckiego krążka[3]. Jednakże, po wydaniu połowy budżetu na narkotyki i alkohol, zespół był zmuszony do zwolnienia producenta i nagrania albumu samemu[4]. Mimo niskiej jakości dźwięku, Killing Is My Business... and Business Is Good! został wydany w maju 1985 roku. Album został dobrze przyjęty i określony jako mieszanka elementów charakterystycznych dla thrash metalu, i speed metalu[5][6]. Album zawiera cover utworu "These Boots Are Made for Walking" Nancy Sinatra,z tekstem zmienionym przez Mustaine'a. Utwór wywołał niemałe kontrowersje w późniejszych latach, kiedy oryginalny autor, Lee Hazlewood, mniemał, że Mustaine zmienił tekst utworu na "vile and offensive"[7] i zażądał by piosenka została usunięta z albumu. Pod groźbą pozwu, utwór został usunięty ze wszystkich wydawnictw sprzed 1995 roku. W 2002, jednak, ukazała sie reedycja albumu z częścią piosenki, chociaż z przerobionym tekstem, ocenzurowanym przez dźwięk "beep". We wkładce tejże wersji albumu Killing Is My Business..., Mustaine mocno krytykuje Hazlewooda, i zauważa, że otrzymał on zapłatę 10 lat przed jego sprzeciwem wobec alternatywnej wersji[4]. Latem 1985 roku, grupa odbyła pierwsze tournée po USA i Kanadzie, promując swój debiutancki krążek, i będąc supportem przed Exciter. W czasie tournée, nowy gitarzysta, Chris Poland, opuścił niespodziewanie zespół. Został szybko zastąpiony przez gitarzystę, dołączonego do zespołu jedynie na trasę koncertową, Mike'a Alberta[8]. Poland powrócił do Megadeth w październiku 1985, na krótko przed tym jak muzycy rozpoczęli pracę nad ich drugim albumem dla Combat Records.


Peace Sells... but Who's Buying? (1986-1987)
Zespół pracuje nad drugim albumem dla Combat Records. Wydany w marcu 1986 roku album jest źle zmiksowany i ma niską jakość. Sfrustrowani muzycy podpisują kontrakt z wytwórnią Capitol Records, która wykupuje od Combat Records prawa do Peace Sells... oraz do następnego albumu grupy. Zremiksowana płyta ukazuje się ostatecznie w listopadzie 1986 roku. W roku następnym pokrywa się platyną. Jest ogromnym sukcesem komercyjnym, zyskuje przychylność krytyków[9], a w samych Stanach sprzedaje się w ponad milionie kopii. Album był kamieniem milowym w muzyce thrashmetalowej, został określony jako: "jedno z wydawnictw o największym wpływie na muzykę metalową w tej dekadzie, i z pewnością jeden z kilku albumów rzeczywiście i definitywnie thrashmetalowych"[10]. Tytułowy utwór został wybrany do pierwszego w historii Megadeth teledysku. Był on często pokazywany w Headbangers Ball na MTV. "Peace Sells" został sklasyfikowany na 11. miejscu w rankingu "40 Greatest Metal Songs" prowadzonym przez amerykańską stację muzyczną VH1[11]. Intro tej piosenki przez lata było używane jako "theme" w "MTV News". Album ten był też pierwszym, którego okładkę zaprojektował Ed Repka. Zaprojektował on maskotkę zespołu (Vic Rattlehead), i stworzył większość "artworków" zespołu w następnych latach. Płyta Peace Sells... but Who's Buying?! była sukcesem, dzięki któremu zespół został zaliczony do Wielkiej Czwórki Thrash Metalu. W 1987 roku Megadeth wyrusza w pierwszą trasę koncertową poza USA. W lutym Megadeth supportuje Alice Coopera w trakcie trasy koncertowej Constrictor. Cooper, zaalarmowany narkotykowym uzależnieniem członków Megadeth, zwołuje ich do swojego autobusu pewnej nocy, i przestrzega przed stałym zażywaniem drogich narkotyków[12]. W marcu Megadeth rozpoczyna swoją pierwszą światową trasę koncertową. Początek ma miejsce w Wielkiej Brytanii, gdzie jako support występują grupy Overkill i Necros[13]. W trakcie trasy koncertowej Gar Samuelson nie panuje nad uzależnieniem od alkoholu, zachodzi obawa, że nie dotrwa do końca tournee[14]. Zostaje zastąpiony przez Chucka Behlera, a po finałowym występie trasy koncertowej (czerwiec 1987) zostaje wyrzucony z zespołu. Z Megadeth usunięty zostaje też Chris Poland, który sprzedał instrumenty zespołu, a zarobione w ten sposób pieniądze przeznaczył na używki (utwór "Liar" opowiada właśnie o uzależnieniu Polanda). Na jego miejsce przychodzi Jay Reynolds, który jednak szybko opuszcza Megadeth, zastąpiony przez Jeffa Younga, który dołączył do Megadeth na 6 tygodni, w czasie nagrywania ich trzeciej płyty[15]. W tym składzie muzycy zaczynają nagrywać materiał na nowy album.



So Far, So Good... So What! (1987-1989)
Z budżetem na miarę niezależnej wytwórni muzycznej, i producentem Paulem Lanim, Megadeth przystępuje do nagrywania trzeciego albumu studyjnego, So Far, So Good... So What!. Nagrania trwają 5 miesięcy, są przerywane przez narkotykowe problemy Dave'a. Mustaine powiedział później: "Produkcja So Far, So Good... So What! była okropna, najczęściej odpowiednio do substancji lub priorytetów, które posiadaliśmy, lub, których nie posiadaliśmy w danym momencie."[16] Mustaine kłóci się też z producentem Paulem Lanim. Konflikt rozpoczyna się od decyzji Laniego, by perkusja i talerze zostały nagrane oddzielnie (niesłyszalny proces dla perkusisty rockowego)[17]. W trakcie miksowania albumu Mustaine odsuwa Laniego od produkcji i zastępuje go producentem Michealem Wagenerem[18]. So Far, So Good... So What! ukazuje się w lutym 1988 roku, zdobywa platynę w USA. Jest źle przyjmowany przez krytyków: wg Allmusic w albumie "brakowało koncepcyjnej jedności i muzycznego kąsania", płyta "miała brzmieć groźnie, a głównie brzmi jak zderzenie się ze sobą wymuszonego i "małoletniego" stylu."[19] Album zawiera singel In My Darkest Hour dedykowany zmarłemu basiście Metalliki, Cliffowi Burtonowi. Napisany przez Mustaine'a singiel staje się ulubionym utworem fanów Megadeth, jest grany na prawie każdym koncercie grupy. So Far, So Good... So What! zawiera też cover utworu Sex Pistols, Anarchy in the U.K., z alternatywnym tekstem Mustaine'a (który później przyznał się, że usłyszał go źle)[20]. W międzyczasie Dave Mustaine pomaga nagrać i produkuje debiutancki album Sanctuary- Refuge Denied. W czerwcu 1988 roku, Megadeth pojawia się w filmie dokumentalnym Penelope Spheeris The Decline of Western Civilization II: The Metal Years. Opowiada o dziejach metalowej sceny w Los Angeles, w późnych latach 80., skupiając się głównie na glam metalu. Na nagraniu do Rusted Pieces Dave Mustaine nazywa tę produkcję wielkim rozczarowaniem, które pokazuje zespół razem z "a bunch of shit bands"[21]. Penelope Spheeris nagrywa także teledyski do In My Darkest Hour,"Wake Up Dead" i "Anarchy in the UK". W lutym 1988 roku Megadeth zaczyna światowe tournee promujące So Far, So Good... So What!, gra jako support dla Dio na koncercie w Europie. Następnie grupa przyłącza się do letniej trasy koncertowej Iron Maiden, promującej album Seventh Son of a Seventh Son na terenie USA. Notując problemy z perkusistą Mustaine zatrudnia Nicka Menzę jako jego technicznego. W czasie trasy jest on gotowy by zastąpić Behlera w razie gdyby nie był on w stanie dotrwać do jej końca[22]. W sierpniu 1988 roku Megadeth pojawia się na festiwalu Monsters of Rock w Castle Donnington, w Wielkiej Brytanii, w otoczeniu takich grup jak KISS, Iron Maiden, Helloween czy Guns N' Roses. Grupa występuje przed publiką liczącą ponad 100 000 osób. Zespół zostaje wkrótce dodany do europejskiej trasy Monsters of Rock, ale opuszcza ją przed pierwszym występem. Wkrótce po tym, Mustaine zwalnia perkusistę Chucka Behlera i gitarzystę Jeffa Younga, anuluje też plany związane z australijską trasą koncertową w 1988 roku. "On the road, things escalated from a small border skirmish into a full-on raging war" później anulował to zdanie na rzecz nowej opinii _ "I think a lot of us were inconsistent (on the 1988 tour) because of the guy we were waiting for after the show"[23]. W roku 1989 przyszłość zespołu stanęła pod znakiem zapytania. Mustaine coraz bardziej uzależnia się od narkotyków. Behlera zastępuje dotychczasowy techniczny _ Nick Menza, ale brakuje gitarzysty. W tym składzie zespół nagrywa tylko jeden utwór _ cover "No More Mr. Nice Guy" Alice Coopera na ścieżkę dźwiękową do filmu Shocker. Wkrótce Mustaine zostaje zatrzymany za jazdę samochodem pod wpływem niedozwolonych substancji (w szpitalu wykryto ich 9) i zmuszony do przejścia przez program odwykowy. Przez cały rok zespół nie koncertuje.



Rust in Peace (1990-1991)
Po niespodziewanym otrzeźwieniu Mustaine'a, Megadeth rozpoczyna długie poszukiwania nowego gitarzysty. Ci, którzy zostali sprawdzeni, począwszy od Erica Meyera z Dark Angel , Lee Altusa z Heathen, czy Dimebaga Darrella z Pantery, pozostawili zespół w kropce. Darrell nie chciał grać bez swojego brata, perkusisty Pantery, Vinniego Paula Abbotta, a ponieważ Nick Menza został dopiero co zatrudniony, oferta Darrella zostaje rozpatrzona negatywnie. Ostatecznie Megadeth decyduje się na Marty'ego Friedmana z Cacophony. Mustaine początkowo odrzucił Friedmana dlatego, że posiadał on kolorowe włosy, ale po doświadczeniu tego, co Mustaine nazywa "Rock Star 101", Friedman oficjalnie dołącza do Megadeth w lutym 1990 roku[24]. W takim składzie Megadeth wkracza do Rumbo Studios w marcu 1990 roku, by nagrać _ jak się wkrótce okaże _ najlepiej sprzedający się (i w opini wielu fanów najlepszy) album _ Rust In Peace. Pracę nadzoruje producent Mike Clink, pierwszy który towarzyszy Megadeth w nagrywaniu płyty od początku do końca[25]. Rust In Peace to pierwszy krążek, przy nagrywaniu którego muzycy pracują bez alkoholu i narkotyków. Świat słyszy Rust In Peace po raz pierwszy 24 września 1990 roku. Album debiutuje na #23 miejscu listy Billboard Top 200 w USA, i #8 pozycji na liście brytyjskiej[26]. Allmusic nazywa Rust In Peace "Najmocniejszą muzyczną próbą ze strony Megadeth"[27]. Rust In Peace sprzedaje się w liczbie ponad miliona kopii w samych USA, jest nominowane do Grammy w 1991 i 1992 roku w kategorii Best Metal Performance. Z albumu zostały wyodrębnione single: "Holy Wars... The Punishment Due" i "Hangar 18". Do obu utworów zostały nakręcone teledyski. We wrześniu 1990 roku Megadeth dołącza do Slayera, Testamentu i Suicidal Tendencies na europejskiej trasie koncertowej "Clash of the Titans". W październiku zespół jest supportem dla Judas Priest, będącego w trasie promującej płytę Painkiller. Punktem kulminacyjnym tej trasy jest koncert dla 140 000 osób w styczniu 1991 roku na Rock in Rio w Brazylii. Po sukcesie europejskiego Clash of the Titans, jego amerykańska edycja rusza w maju 1991 roku. Oprócz Megadeth w trasę wyruszają Anthrax, Slayer i Alice in Chains. W lipcu utwór "Go to Hell" trafia na soundtrack do filmu Bill & Ted's Bogus Journey, a niedługo później "Breakpoint" zostaje zawarty na ścieżce filmowej kinowej produkcji na podstawie kultowej gry _ Super Mario Bros. W 1991 roku Megadeth wydaje pierwszą pozycję w swojej wideografii _ Rusted Pieces, która to zawiera sześć teledysków, a także wywiad z zespołem.



Countdown to Extinction (1992-1993)
W styczniu 1992 roku, Megadeth wkracza do Enterprise Studios w Burbank, w Kalifornii, razem z producentem muzycznym Maxem Normanem. 4 miesiące intensywnej pracy w studiu skutkuje stworzeniem albumu, który odnosi największy komercyjny sukces w historii zespołu _ Countdown to Extinction. Album ukazuje się 14 lipca 1992 roku, debiutuje na drugim miejscu amerykańskiej listy Billboard Top 200, i na piątym miejscu w brytyjskiej wersji tego samego rankingu[28]. Countdown to Extinction szybko okrywa się podwójną platyną w USA, zdobywa nominację do Grammy w kategorii Best Metal Performance w 1993 roku. W listopadzie Megadeth wydaje drugą pozycję w swojej wideografii _ Exposure of a Dream. Miesiąc później Megadeth wraz z Panterą i Suicidal Tendencies rozpoczyna światową trasę koncertową, następnie wyrusza wraz z Stone Temple Pilots w trasę północnoamerykańską. W lutym Dave Mustaine próbuje popełnić samobójstwo, przedawkowując walium. Muzyk trafia do szpitala[29], trasa koncertowa zostaje przerwana (odwołane zostają także koncerty w Japonii). Dwa miesiące później Megadeth nagrywa utwór "Angry Again", który znajdzie się później na soundtracku do filmu Last Action Hero i zostaje nominowany do Grammy w 1994 roku. W czerwcu 1993 roku Megadeth wraca na scenę, pojawiając się jako "gość specjalny" Metalliki na festiwalu Milton Keynes Bowl. Jest to, pierwszy od 10 lat, raz gdy Mustaine i członkowie Metalliki grają na tej samej scenie. Do "zbliżenia" zachęcał sam Mustaine, mówiąc na scenie: ""The ten years of bullshit is over between Metallica and Megadeth!". Megadeth gra także jako support Aerosmith na amerykańskiej trasie promującej album Get A Grip (ze względu na konflikty między artystami, Megadeth zostaje wyrzucone z trasy po siedmiu wspólnych koncertach), oraz otwiera koncerty Iron Maiden podczas europejskiej trasy tej grupy. Megadeth wraca do studia, gdzie nagrywa utwór "99 Ways to Die", który pojawia się później w filmie The Beavis and Butt-Head Experience. Utwór jest nominowany do Grammy w 1995 roku w kategorii Best Metal Performance.



Youthanasia (1994-1995)
Na początku 1994 roku Megadeth zaczyna nagrywać materiał na nowy album. Ze względu na problemy ze sprzętem znajdującym się w Phase Four Studios w Phoenix, Mustaine decyduje się na nagrywanie materiału w swoim własnym domu. Ostatecznie jednak zespół tworzy swoje własne studio w wynajętym magazynie w Phoenix. Miejsce to zostało później nazwane "Fat Planet in Hangar 18". Nagrywanie albumu zostało uwiecznione na taśmie, i wydane później jako Evolver: The Making of Youthanasia. W kwietniu David Ellefson żeni się z Julie Foley. Po ośmiu miesiącach spędzonych w studio, Youthanasia ukazuje się 31 października 1994 roku. Debiutuje 4 miejscem na liście "Billboard Top 200 album chart in the US"[30]. Zyskuje status złotej płyty w Kanadzie w 30 minut, a w USA pokrywa się platyną szybciej niż jakikolwiek inny album Megadeth. Za sprawą producenta, którym dalej jest Max Norman, utwory Megadeth ciągle kierują się w stronę wolniejszego tempa i bardziej komercyjnego grania, czyli stylistyki zapoczątkowanej na Countdown to Extinction[31]. Zespół zatrudnia wybitnego fotografa mody, Richarda Avedona, by stworzył ich nowy wizerunek. Muzycy zastępują jeansy i podkoszulki bardziej stylowym ubiorem[32]. Powstaje strona internetowa grupy, znana jako "Megadeth, Arizona". Fani mogą czatować w "Mega-diner", za pomocą poczty elektronicznej korespondować z członkami zespołu, składać prośby o zagranie konkretnych piosenek na koncertach, czytać wiadomości o grupie i pamiętniki muzyków z tras koncertowych. Pierwszy singel z Youthanasii, "Train of Consequences", znalazł się na #29 miejscu na Billboard's Mainstream Rock chart, po czym pojawił się w Late Show with David Letterman w listopadzie 1994 roku, poprzedzając ukazanie drugiego singla _ "A Tout le Monde"[33]. Do utworu "A Tout Le Monde" również nakręcono teledysk, przed którego emisją wzbroniło się MTV, ponieważ klip nakłaniał do samobójstwa. Promocja nowego albumu rozpoczyna się w RPA w listopadzie 1994 roku. Trwa 11 miesięcy i jest najbardziej ekstensywną i wyczerpującą w historii grupy. Megadeth grało wspólnie z Corrosion of Conformity w Europie i USA, oraz z Flotsam and Jetsam, Kornem i Fear Factory w USA. Kulminacyjny występ miał miejsce na festiwalu Monsters of Rock w Brazylii, gdzie grupa występuje obok Alice'a Coopera i Ozzy'ego Osbourne'a. W styczniu 1995 roku utwór "Diadems" pojawia się na ścieżce dźwiękowej do filmu Tales from the Crypt Presents: Demon Knight. Megadeth coveruje utwór "Paranoid", cover ten przeznaczony jest na trybut Nativity in Black, poświęcony Black Sabbath. Wersja w wykonaniu Megadeth otrzymuje nominację do Grammy w 1996 roku w kategorii Best Metal Performance. Jest to już 6 nominacja w karierze zespołu. W marcu 1995 roku, Megadeth wydaje specjalną edycję Youthanasii przeznaczoną dla europejskich słuchaczy. Edycja zawiera krążek Hidden Treasures, który zawiera wszystkie utwory Megadeth przeznaczone na wszelkiego rodzaju soundtracki, trybuty, kompilacje plus cover Sex Pistols _ Problems. Na żądanie fanów, jeszcze w tym samym roku bonusowy dysk zostaje wydany jako EP także w USA i Japonii.



Cryptic Writings (1996-1998)
W 1996 roku muzycy Megadeth skupiają się na własnych, indywidualnych projektach _ o samym zespole jest cicho. Dave Mustaine wraz z Lee Vingiem z Fear, Kelly LeMieuxem i Jimmym DeGrasso pracuje nad projektem MD.45 _ efektem współpracy muzyków jest album The Craving wydany 29 maja 1996 roku w Japonii i 23 lipca na świecie. David Ellefson świętuje narodziny syna _ Romana Alexandra (luty 1996), zajmuje się też produkcją albumu Multiples of Black[ grupy Helstar. W 1997 David Ellefson wydaje także książkę "Making Music Your Business: A Guide for Young Musicians", Marty Friedman wydaje trzeci solowy album _ True Obsession- za perkusją kolejny raz zasiada Nick Menza. Od sierpnia 1996 roku Megadeth rozpoczyna pracę nad nowym albumem, którego producentem zostaje Dan Huff. W tym samym czasie managerem zespołu zostaje Bud Prager. Pod jego wpływem zespół zmienia tytuły wielu utworów, a także zastępuje roboczy tytuł albumu _ Needles and Pins nazwą Cryptic Writings. Cryptic Writings ukazuje się 17 czerwca 1997 roku, zajmuje pozycję #10 na liście Billboard Top 200 oraz pokrywa się złotem u USA. Utwór "Trust" jest nominowany do nagrody Grammy w 1998 roku w kategorii Best Metal Performance. Jeszcze w czerwcu, po rocznej przerwie w koncertowaniu, Megadeth wyrusza w światową trasę koncertową z The Misfits, następnie odbywa tournee w USA z grupami Life of Agony i Coal Chamber. W lipcu występuje na Ozzfescie, ale gra bez Menzy, którego problemy zdrowotne uniemożliwiają grę na perkusji. Czasowo zastępuje go Jimmy DeGrasso, który ostatecznie zostaje z zespołem, gdy na jaw wychodzi fakt, że Menza kłamał, że ma raka[34]. W 1998 dwa utwory Megadeth _ cover "Grabbag" Lee Jacksona oraz "New World Order" zostają wykorzystane przy tworzeniu gry Duke Nukem.


Risk (1999-2000) Na początku roku 1999 muzycy wkraczają do studia, by nagrać materiał na nowy album. W trakcie nagrywania narasta konflikt między Marty Friedmanem a Dave Mustainem. Friedman chce nagrywać bardziej popowe kawałki, traci zainteresowanie metalem, ponadto jest wściekły, bo bez jego wiedzy i zgody zmieniono jedną z jego solówek. Ostatecznie nowe dzieło jest tak różne od poprzednich, że Capitol Records początkowo chce wydać go jako dzieło samego Dave Mustaine'a, wokalista jednak nie zgadza się na to i ostatecznie Risk ukazuje się jako album Megadeth. Risk, wyprodukowany przez Danna Huffa ukazuje się 31 sierpnia 1999 roku. Krążek jest sporym zaskoczeniem dla fanów Megadeth _ gitary stanowią tylko tło muzyczne, album jest raczej rockowy z wyraźnymi wpływami disco, electro i dance. Świadectwem słabości tego wydawnictwa jest fakt, że jest to ostatni dotychczasowy album Megadeth, który zdobył status złotej płyty, i pierwszy od 1985 roku, który nie pokrył się platyną. Utwór Crush'em trafia na ścieżkę dźwiękową filmu Uniwersalny żołnierz: Powrót. W sierpniu grupa nagrywa cover utworu Black Sabbath _ Never Say Die, który trafia na drugą płytę tribute albumu Nativity in Black. We wrześniu Megadeth wyrusza w trasę koncertową z Iron Maiden, w trakcie której Marty Friedman informuje, że zdecydował się opuścić zespół. Pozostaje w grupie do stycznia 2000 roku, kiedy na jego miejsce przychodzi Al Pitrelli. W maju 2000 roku, zaledwie w miesiąc po rozpoczęciu pracy nad nowym albumem, Megadeth otrzymuje propozycję wspólnej trasy z Mötley Crüe i Anthraxem. Zespół zawiesza prace w studio i wyrusza w tournee. Obejmująca Amerykę Północną trasa trwa całe lato. Jesienią Megadeth rozstaje się z Capitol Records po 15 latach współpracy. Wytwórnia wypuszcza kompilację Capitol Punishment: The Megadeth Years, zawierającą największe hity grupy i dwa nowe utwory pochodzące z materiału nagranego na najnowszą płytę. Zespół podpisuje umowę z Sanctuary Records. Wytwórnia wykupuje od Capitol Records prawa do materiału nagranego z myślą o Capitol.... Kilka utworów zostaje zmienionych, powstaje kilka nowych i tak zostaje stworzony album The World Needs a Hero


The World Needs a Hero (2001-2002) Wydany 15 maja 2001 roku The World Needs a Hero jasno wskazuje na powrót do korzeni _ jest to pierwszy od czasów Peace Sells... album, którego utwory są w całości napisane przez Mustaine'a (z wyjątkiem utworu Promises), a na okładce pojawił się ponownie Vic Rattlehead, niewidziany tam od Rust In Peace. W czerwcu zespół wyrusza w ogólnoświatową trasę The World Needs a Hero, a następnie, we wrześniu rusza w tournee po Ameryce. Z dwóch ostatnich koncertów w Arizonie wydane zostaje Rude Awakening. W pierwotnej wersji materiał na DVD miał być zarejestrowany w Argentynie, ale po wydarzeniach 11 września ostatecznie pokazane zostają koncerty w Phoenix i Tucson _ jak się wkrótce okaże, dwa ostatnie przed zawieszeniem działalności zespołu. 9 października światło dzienne ogląda Megadeth: VH1 Behind The Music _ nagrany na DVD i video wywiad i dokument o Megadeth. Zawieszenie działalności zespołu (2002-2004) W styczniu 2002 roku Mustaine podczas pobytu w centrum medycznym w Teksasie (w celu usunięcia kamicy nerkowej) ulega wypadkowi: podczas snu odcina dopływ krwi do bicepsa lewej ręki, co kończy się uszkodzeniem nerwu dłoni. Muzyk nie jest w stanie grać na gitarze, oznajmia, że rekonwalescencja zajmie mu około roku. W lutym ukazuje się zremasterowana wersja Killing Is My Business..., w kwietniu koncertowe wydawnictwo Rude Awakening. 3 kwietnia Megadeth oficjalnie przestaje istnieć. Mustaine wyprzedaje swój sprzęt i materiały związane z zespołem. W celu wypełnienia zobowiązań kontraktowych z wytwórnią Sanctuary Records, we wrześniu zostaje wydany album koncertowy Still Alive... And Well?, zawierający 6 utworów z The World Needs A Hero i 6 dotychczas niepublikowanych nagrań z koncertów.


The System Has Failed (2004-2005) Mustaine po roku rehabilitacji swojej ręki (z użyciem m.in. terapii elektrowstrząsowej), u której wystąpił niedowład, wraz z Vinniem Colaiutą i Jimmym Sloasem rozpoczyna pracę nad nowym albumem. Pierwotnie miał to być album solowy, jednak ze względu na zoobwoiązania wobec wydawców (w tym m.in. EMI _ wydawcę Megadethu w Europie), Dave ogłasza wielki powrót Megadeth. Przed wydaniem albumu próbuje nawiązać kontakt z niektórymi dotychczasowymi członkami zespołu, którzy czasowo dołączają do zespołu (Chris Poland, Nick Menza) lub nie dołączają w ogóle (David Ellefson, Marty Friedman). Wskutek tego Mustaine zmuszony jest sformować nowy skład zespołu. Album The System Has Failed zostaje wydany 14 września 2004 roku przez Sanctuary Records, wskakując na 18. pozycję w Billboard Top 200, i zyskując ogromne uznanie wśród fanów i krytyków muzycznych. Zespół w nowym składzie (Dave Mustaine, James MacDonough, Glen Drover i Shawn Drover) wyrusza _ według Mustaine'a _ na ostatnią trasę koncertową w swej historii, po której lider grupy chce skoncentrować się na karierze solowej. Gigantour, United Abominations, Endgame (2005-2010)[edytuj] W latach 2005, 2006 i 2007 Megadeth zorganizował trasę koncertową Gigantour, w których udział (poza Megadethem) wzięli m.in. Anthrax, Fear Factory, Overkill czy Arch Enemy. W 2007 roku ukazuje się nowy album zatytułowany United Abominations. Okazuje się on kolejnie wielkim dziełem rudego kompozytora, a utwory na tej płycie wracają do klimatu zespołu z lat 90. Zaledwie po dwóch latach ma miejsce premiera najnowszego dzieła Megadeth, które nosi nazwę Endgame. Nowa płyta wzbudza zachwyt. 'Endgame' jest nawiązaniem do lat 80/90, w których to Megadeth szokował swoimi albumami takimi jak Rust in Peace czy Countdown to Extinction. W lutym 2010 grupa, na 20-tą rocznicę wydania płyty Rust in Peace, rozpoczyna trasę koncertową Rust in Peace 20th Aniversarry Tour. W tym samym czasie do zespołu powraca basista David Ellefson zastępując Jamesa LoMenzo. 3 września tego samego roku zostaje wydany album koncertowy Rust in Peace Live.


TH1RT3EN (2011-) Prace nad nowym albumem ogłoszone zostały w styczniu 2011 roku. Trwały one do końca maja. Dave Mustaine, lider grupy, 6 lipca ogłosił, że trzynasty album grupy będzie znany jako TH1RT3EN. 7 września wydawca płyty, Roadrunner, opublikował listę utworów. [35] 1 listopada 2011 roku album został wydany, producentem był Johnny K. Z albumu wyodrębniono single Public Enemy No.1 oraz Whose Life (Is It Anyways?). Płyta zadebiutowała na 11 miejscu listy Bilboard 200 oraz uzyskałą średnią ocen na Metacritic równą 73 %, zyskując w większości pozytywne opinie recenzentów. Singiel "Public Enemy No. 1" został nominowany do 54. Granny Awards w kategorii "Best Hard Rock/Heavy Metal Performance".

Menu

Spis treści

Historia zespołu